| Un home rememora a súa vida e pon ó descuberto o outro lado dunha historia de amor truncada.Esta libro conta a historia de Paco, que reflexiona sobre a súa relación frustrada con Laura e sobre a súa propia vida. Trátase dunha historia de amor contada desde o outro lado, tamén dunha reflexión sobre o que foi e sobre o que puido ser, sobre a aceptación da renuncia ao gran amor. Os éxitos, os fracasos, as decisións que marcan un camiño sen retorno son o tema que Marina Mayoral explora nesta novela, amosando unha grande habilidade para manter en todo momento o interese e a tensión da historia. A narración é unha procura nesas fonduras da alma onde as ilusións non realizadas agardan a ocasión de xurdir de novo á vida. Esta novela dá voz ao personaxe masculino do seu emocionante libro Unha árbore, un adeus.Titulares de prensa AO PÉ DO MAGNOLIOUnha boa novela. Poucas veces temos en Galicia o privilexio de poder gravar un libro de creación. Cun censo, ao parecer de máis de 250 escritores, que pode que proporcionalmente á poboación non haxa en ningún país, o que se produce acostuma a ser dunha inmensa tristura. Por iso, se xorde unha obra de creación merecente dese nome, é unha festa para o noso espírito. E, como tal, celébramola.Refírome á última novela, por agora, de Marina Mayoral, Ao pé do magnolio, aparecida hai xa máis dun ano pero que eu non lin ata agora. Son moitas e moi varias as consideracións que se poden facer, ben sobre a súa técnica narrativa, ben sobre a súa prosa limpa e precisa, ben sobre o interese do tema que leva á autora a afondar nas máis escuras tobeiras dos personaxes, ben sobre o deseño firme e seguro de cada un destes.Pero, entre eses e outros aspectos, elixirei comentar un que se me antolla suxestivo, moi difícil se non hai talento de creador: o que chamarei valor expresivo da ambigüidade. As situacións dos personaxes, polo xeral son nesta novela moi ambiguas: as dúbidas do narrador de que sexa fillo de Ramón de Castedo e non do seu pai lexítimo ("En teoría podería ser", pensa); a relación de amor-odio do narrador a respecto do seu pai; a dificil relación, aínda entre os que foran amantes -en especial isto último.A novela é a recapitulación que o narrador fai da súa vida, en especial en relación coa súa muller, que confesa ter amado, pero que ás veces un pensa que pode que non, e con outra da que sospeitamos que amou máis, e que ao mellor quen sabe... Pra min, esta situación de dúbida ou incerteza, de ambigüidade ao cabo, é onde se agocha a extraordinaria forza comunicativa, e de dramatismo, da novela. Porque están debuxadas as situacións con man segura, con economía de medios, mais sempre con seguridade e acerto.Novela de experiencia, de asentados pousos, de plenitude, de sabedoría humana, que tamén sucede xa na mítica Brétema da autora. Poucas veces me sentín tan ben comigo mesmo despois de tela lido.Xosé Luís Franco GrandeA Nosa Terra5 de outubro de 2005 |
