| Xosé Neira Vilas (Gres, Val do Ulla, 1928), escritor e membro da Real Academia Galega, Doutor Honoris Causa polas Universidades da Coruña e da Habana e un dos autores clásicos vivos da literatura galega. Dende que en 1961 publicou Memorias dun neno labrego, pasou grande parte da súa vida fóra de Galicia: nos anos cincuenta en Buenos Aires, vencellado ás actividades culturais e patrióticas promovidas polos exilados republicanos; dende 1961 a finais dos oitenta, en Cuba, onde fundou e dirixiu a Sección Galega do Instituto de Literatura e Lingüística, e onde traballou como redactor xefe da revista infantil Zunzún. Na actualidade, reside na casa natal de Gres, convertida en sede da fundación que leva o seu nome. A súa extensa obra abrangue a prosa narrativa: Xente no rodicio (1965), Camiño bretemoso (1967), Historias de emigrantes (1968), A muller de ferro (1969), Remuíño de sombras (1973), Aqueles anos do Moncho (1977, Xerais 1989), Querido Tomás (1981), Tempo novo (1987), Papeis (1992), O home de pau (Xerais 1999) e Relatos mariñeiros (Xerais 2003); a narrativa infantil: Cartas a Lelo (1971), De cando o Suso foi carteiro (1988), Chegan forasteiros (1993); a poesía: con títulos como Inquedo latexar (1969) ou Poesía recadada (1994); as lembranzas: Lar (1974), Nai (1980), Pan (1986); e outros textos de investigación ou testemuña como a serie Memoria da emigración (tres volumes, dos anos 90), Crónicas Galegas de América (tres volumes, 2000-2002), O sarillo do tempo (Xerais 2004) e Xentes e camiños (Xerais 2005). É coautor xunto coa súa dona, Anisia Miranda, do poemario para nenos Cantarolas (Xerais 1995). Unha selección dos seus relatos, publicados entre 1965 e 1986, foi recollida no volume Contos de tres mundos (Xerais, 1995). Vinte anos retornando (Xerais 2006) é a súa primeira entrega memorialística |
 |
