| Un dos tƒ³picos mƒ¡is arraigados recoƒ±ece Galiza como unha paisaxe: un paƒs verde, de dondas montaƒ±as e mil rƒos, onde a poboaciƒ³n vive da casa labrega ou do oficio mariƒ±eiro, apegada ao territorio e ao seu. Hai varias dƒ©cadas que ese modelo deixou de existir para ser aceleradamente substituƒdo polo ƒºnico vixente coa globalizaciƒ³n neoliberal. O natural ƒ© polƒtico, o novo ensaio de Teresa Moure, non ƒ© un texto especializado. Un determinado modelo de desenvolvemento econƒ³mico e os problemas globais do planeta (quecemento, cambio climƒ¡tico, contaminaciƒ³n) desatan unhas pƒ¡xinas en que alterna o ensaio literario coas narraciƒ³ns, para provocar unha revolta contra o medioambientalismo eslamiado e o consumismo masivo. Velaquƒ un berro doente a prol da liberaciƒ³n animal, da desobediencia civil que practica segas de cultivos transxƒ©nicos, da toma de conciencia; de estarmos, en fin, a vivir un momento crucial na historia da humanidade. A pesar de a literatura ecolƒ³xica ter sona de pesimista, o texto participa do entusiasmo liberador, do compromiso e a militancia, e propƒ³n o ecoloxismo como unha estratexia de liberaciƒ³n nacional, un modelo de existencia atento non sƒ³ aos intereses econƒ³micos, senƒ³n tamƒ©n ƒ¡ conservaciƒ³n da vida, que poƒ±a os coƒ±ecementos tƒ©cnicos e cientƒficos ao servizo dos ecosistemas e desenvolva tƒ©cnicas menos agresivas na liƒ±a dun movemento que xa se coƒ±ece como ecoloxƒa profunda. |
