978-84-8381-007-1 Título
 La maga primavera y otros cuentos  
Autores Pardo Bazán, Emilia, Condesa De           
Editorial Ediciones Lengua de Trapo  Nº edición  1  Año  Jul/2007
Colección  Rescatados lengua de trapo  Nº colección  13  Páginas  323 
 
Materias



 Narrativa


 Encuadernación  Rústica 
Largo  22  Ancho  15 
Idioma  Castellano 
Estado
 Sin stock, podemos pedirlo
Sin stock, podemos pedirlo		   P.V.P. 
 		    22,50
 
 
Reseña del libro
A pesar de la oposición de su padre, que le instó a abandonar el género, Emilia Pardo Bazán escribió más de seiscientos cuentos de los más variados temas y utilizando todo tipo de técnicas. Los cuentos aquí escogidos, muchos de ellos publicados en los periódicos de la época, abarcan cuarenta años de efervescente actividad y presentan un amplio abanico de las cualidades de la autora, de la que Baquero Goyanes afirma: «Su feliz intuición de lo que el cuento era, su capacidad para conseguir efectos de gran intensidad en muy pocas páginas, su habilidad técnica, son rasgos que se perciben, una y otra vez, en cientos de relatos breves».

El acertado prólogo de Marta González Megía, descubridora del cuento inédito que presentamos en este volumen, «La maga primavera», resulta el frontispicio perfecto para introducir al lector en el universo de la narrativa breve de la autora española que más ha influido en el discurrir de dicho género.
 
 
Bio-bibliografía del autor
EMILIA PARDO BAZAN nace en 1851 na Coruña, cidade na que transcorren moitas das súas narracións. Pertenceu a unha familia acomodada que lle permitiu levar a cabo algúns dos seus anceios de instrucción, aínda que, debido ao seu xénero, tivo que ser unha autodidacta, dada a imposibilidade das mulleres da súa época de poderen realizar estudios académicos: ``Apenas pueden los hombres formarse una idea de lo dificil que es para la mujer adquirir cultura autodidacta y llenar los claros de su educación.´´ Consciente disto, dedicou parte da súa vida ao empeño de conseguir unha mellor educación para as mulleres e á creación da Biblioteca de la Mujer.
A súa afección á lectura víñalle de nena, cando pasaba horas na biblioteca do seu pai. Logo reclama un profesor de latín para substituír o de piano, que era o que tiña que aprender, para adornar os salóns, unha señorita do seu tempo. Das súas lecturas proveñen os temperáns escritos.
Casa aos dezasete anos co fidalgo conservador Xosé Quiroga. Trasládase a Madrid, ingresa nos círculos culturais e literarios da época e, así mesmo, fai diversas viaxes ao estranxeiro. É a principal introductora en España de novas correntes literarias europeas e, sobre todo, do naturalismo do francés Émile Zola, que mostra dun xeito descarnado a realidade. Isto incrementaría a súa sona de escritora escandalosa e inmoral, de muller que criticaba a moral sexual da época e a súa hipocrisía. O seu bo facer literario quedou patente en magníficas novelas, algunhas delas reflicten a vida rural galega do seu tempo e as mesquindades da fidalguía no seu declinar, como Los pazos de Ulloa ou La madre naturaleza, e en máis de cincocentos contos e obras de teatro.
Ten tres fillos, nun matrimonio que remata en divorcio, dada a súa inqueda personalidade. Enfróntase con valentía a unha sociedade intolerante coas mulleres. Unha das súas teimas, ao igual que a ilustrada Concepción Arenal, foi a educación das mulleres e a súa formación intelectual, consciente de que unha das principais causas da posición inferior das mulleres radica na ignorancia que lle impón o sistema patriarcal. Nunha conferencia para o Congreso Pedagóxico en 1892 afirma: ``La mujer se ahoga, presa en las estrechas mallas de una red moral, menuda, menuda... Falta el soplo de lo ideal, la línea grandiosa, la majestad, la dignidad, el brío.´´