| Nun atardecer de tormenta, dous quilómetros antes de chegar a Santiago, a moto e máis eu marchamos fóra da estrada, esvarando coma se houbese xeo no chan ou coma se estivésemos facendo surf. Ó erguerme, fun dándome de conta dos danos: tiña unha dor forte na caluga, outra no ombreiro esquerdo e outra que me collía toda a coxa dereita, desde o xeonllo ata a cadeira. A noite estaba tan escura que non puiden ver a miña moto nin o casco por ningures. Polo sabor salgado entre os labios, decateime de que non eran pingas, senón as bágoas que escapaban dos meus ollos. |
