978-84-89142-96-1 | Título |
Cuentos de mujeres valientes | |
|||
Autores | Pardo Bazán, Emilia, Condesa De | |||||
Editorial | Clan Editorial | Nº edición | 1 | Año | Sep/2006 | |
Colección | Cuentos de autores españoles | Nº colección | 38 | Páginas | 234 | |
Materias |
Narrativa |
Encuadernación | Rústica | |||
Largo | 21 | Ancho | 15 | |||
Idioma | Castellano | |||||
Estado |
Sin stock, podemos pedirlo |
P.V.P. |
20,00 |
Reseña del libro |
En los cuentos de Pardo Bazán abundan las mujeres luchadoras, un apoyo de doña Emilia a la mujer trabajadora, que merece ser protagonista de una obra literaria; pescadoras y mariscadoras, empleadas y pluriempleadas por cuenta ajena, criadas, taberneras, artesanas, amas de huéspedes, industriales, como se dice ahora, con un negocio improductivo, burguesas aburridas, aristócratas hastiadas, gitanas sin nombre, malcasadas, mujeres dedicadas a actividades delictivas, prostitutas, y una mona. Hay mujeres sometidas a todos los hombres de su familia (las que son pobres), y mujeres que son dueñas de su destino (ricas, aunque con ayuda masculina). La mayoría sabe lo que quiere y no vacila en emplear los medios más insólitos y hasta salvajes para conseguirlo, aunque no siempre logran su objetivo, pero es cuestión de supervivencia, de vida o muerte, de matar o morir. Defienden su derecho a la vida, al trabajo con que están identificadas y sin el cual no pueden vivir, a buscar una existencia mejor, a realizar sus inclinaciones naturales, a sus diversiones, a la venganza (aunque ellas son las primeras víctimas), a su femineidad, incluso a la vanidad y a la presunción de las gracias que Dios les ha concedido. No renuncian a sus aspiraciones, a encontrar un marido (o sucedáneo, lo que sea) mejor que lo que el entorno y su propia clase social les ofrecen. Pero la mayoría tienen que esconderse (disimular) para reafirmarse en sus deseos e intenciones, y muchas son vencidas por hombres débiles y afeminados, tributo de doña Emilia a la verosimilitud y a la coherencia del relato. |
Bio-bibliografía del autor | |
EMILIA PARDO BAZAN nace en 1851 na Coruña, cidade na que transcorren moitas das súas narracións. Pertenceu a unha familia acomodada que lle permitiu levar a cabo algúns dos seus anceios de instrucción, aínda que, debido ao seu xénero, tivo que ser unha autodidacta, dada a imposibilidade das mulleres da súa época de poderen realizar estudios académicos: ``Apenas pueden los hombres formarse una idea de lo dificil que es para la mujer adquirir cultura autodidacta y llenar los claros de su educación.´´ Consciente disto, dedicou parte da súa vida ao empeño de conseguir unha mellor educación para as mulleres e á creación da Biblioteca de la Mujer. A súa afección á lectura víñalle de nena, cando pasaba horas na biblioteca do seu pai. Logo reclama un profesor de latín para substituír o de piano, que era o que tiña que aprender, para adornar os salóns, unha señorita do seu tempo. Das súas lecturas proveñen os temperáns escritos. Casa aos dezasete anos co fidalgo conservador Xosé Quiroga. Trasládase a Madrid, ingresa nos círculos culturais e literarios da época e, así mesmo, fai diversas viaxes ao estranxeiro. É a principal introductora en España de novas correntes literarias europeas e, sobre todo, do naturalismo do francés Émile Zola, que mostra dun xeito descarnado a realidade. Isto incrementaría a súa sona de escritora escandalosa e inmoral, de muller que criticaba a moral sexual da época e a súa hipocrisía. O seu bo facer literario quedou patente en magníficas novelas, algunhas delas reflicten a vida rural galega do seu tempo e as mesquindades da fidalguía no seu declinar, como Los pazos de Ulloa ou La madre naturaleza, e en máis de cincocentos contos e obras de teatro. Ten tres fillos, nun matrimonio que remata en divorcio, dada a súa inqueda personalidade. Enfróntase con valentía a unha sociedade intolerante coas mulleres. Unha das súas teimas, ao igual que a ilustrada Concepción Arenal, foi a educación das mulleres e a súa formación intelectual, consciente de que unha das principais causas da posición inferior das mulleres radica na ignorancia que lle impón o sistema patriarcal. Nunha conferencia para o Congreso Pedagóxico en 1892 afirma: ``La mujer se ahoga, presa en las estrechas mallas de una red moral, menuda, menuda... Falta el soplo de lo ideal, la línea grandiosa, la majestad, la dignidad, el brío.´´ |