978-84-89142-96-1 Título
Cuentos de mujeres valientes  
Autores Pardo Bazán, Emilia, Condesa De           
Editorial Clan Editorial  Nº edición  Año  Sep/2006
Colección  Cuentos de autores españoles  Nº colección  38  Páginas  234 
 
Materias



Narrativa


Encuadernación  Rústica 
Largo  21  Ancho  15 
Idioma  Castellano 
Estado
Sin stock, podemos pedirlo
Sin stock, podemos pedirlo
  P.V.P. 
 
   20,00
 
 
Reseña del libro
En los cuentos de Pardo Bazán abundan las mujeres luchadoras, un apoyo de doña Emilia a la mujer trabajadora, que merece ser protagonista de una obra literaria; pescadoras y mariscadoras, empleadas y pluriempleadas por cuenta ajena, criadas, taberneras, artesanas, amas de huéspedes, industriales, como se dice ahora, con un negocio improductivo, burguesas aburridas, aristócratas hastiadas, gitanas sin nombre, malcasadas, mujeres dedicadas a actividades delictivas, prostitutas, y una mona.
Hay mujeres sometidas a todos los hombres de su familia (las que son pobres), y mujeres que son dueñas de su destino (ricas, aunque con ayuda masculina). La mayoría sabe lo que quiere y no vacila en emplear los medios más insólitos y hasta salvajes para conseguirlo, aunque no siempre logran su objetivo, pero es cuestión de supervivencia, de vida o muerte, de matar o morir. Defienden su derecho a la vida, al trabajo con que están identificadas y sin el cual no pueden vivir, a buscar una existencia mejor, a realizar sus inclinaciones naturales, a sus diversiones, a la venganza (aunque ellas son las primeras víctimas), a su femineidad, incluso a la vanidad y a la presunción de las gracias que Dios les ha concedido. No renuncian a sus aspiraciones, a encontrar un marido (o sucedáneo, lo que sea) mejor que lo que el entorno y su propia clase social les ofrecen. Pero la mayoría tienen que esconderse (disimular) para reafirmarse en sus deseos e intenciones, y muchas son vencidas por hombres débiles y afeminados, tributo de doña Emilia a la verosimilitud y a la coherencia del relato. 
 
Bio-bibliografía del autor
EMILIA PARDO BAZAN nace en 1851 na Coruña, cidade na que transcorren moitas das súas narracións. Pertenceu a unha familia acomodada que lle permitiu levar a cabo algúns dos seus anceios de instrucción, aínda que, debido ao seu xénero, tivo que ser unha autodidacta, dada a imposibilidade das mulleres da súa época de poderen realizar estudios académicos: ``Apenas pueden los hombres formarse una idea de lo dificil que es para la mujer adquirir cultura autodidacta y llenar los claros de su educación.´´ Consciente disto, dedicou parte da súa vida ao empeño de conseguir unha mellor educación para as mulleres e á creación da Biblioteca de la Mujer.
A súa afección á lectura víñalle de nena, cando pasaba horas na biblioteca do seu pai. Logo reclama un profesor de latín para substituír o de piano, que era o que tiña que aprender, para adornar os salóns, unha señorita do seu tempo. Das súas lecturas proveñen os temperáns escritos.
Casa aos dezasete anos co fidalgo conservador Xosé Quiroga. Trasládase a Madrid, ingresa nos círculos culturais e literarios da época e, así mesmo, fai diversas viaxes ao estranxeiro. É a principal introductora en España de novas correntes literarias europeas e, sobre todo, do naturalismo do francés Émile Zola, que mostra dun xeito descarnado a realidade. Isto incrementaría a súa sona de escritora escandalosa e inmoral, de muller que criticaba a moral sexual da época e a súa hipocrisía. O seu bo facer literario quedou patente en magníficas novelas, algunhas delas reflicten a vida rural galega do seu tempo e as mesquindades da fidalguía no seu declinar, como Los pazos de Ulloa ou La madre naturaleza, e en máis de cincocentos contos e obras de teatro.
Ten tres fillos, nun matrimonio que remata en divorcio, dada a súa inqueda personalidade. Enfróntase con valentía a unha sociedade intolerante coas mulleres. Unha das súas teimas, ao igual que a ilustrada Concepción Arenal, foi a educación das mulleres e a súa formación intelectual, consciente de que unha das principais causas da posición inferior das mulleres radica na ignorancia que lle impón o sistema patriarcal. Nunha conferencia para o Congreso Pedagóxico en 1892 afirma: ``La mujer se ahoga, presa en las estrechas mallas de una red moral, menuda, menuda... Falta el soplo de lo ideal, la línea grandiosa, la majestad, la dignidad, el brío.´´